Bericht uit het koude, natte, deprimerende NL

Dag lieve vrienden,

Het vertrek van Curaçao was bijzonder. Het doet je toch wel wat om het eiland te verlaten en de mensen die je ontmoet hebt achter te laten. Het is een hele mooie tijd geweest, met hele mooie en minder mooie momenten. Er op terug kijkend ben ik toch van mening dat het een hele mooie en leuke ervaring is geweest. Hetzelfde geldt voor Nina denk ik. Zij had geloof ik ook meer moeite met het vertrek dan ik. Toch zal ik bepaalde personen maar ook bepaalde aspecten van ons verblijf op het eiland missen. Bijvoorbeeld (niet geheel onverwacht) het duiken, het is zo vanzelfsprekend om je set te bouwen, om te hangen, het water in te springen en een duik te maken op één van de mooiste en meest gevarieerde riffen van Curaçao.

Ook de mensen van het Curaçao Sea Aquarium, de collegae van Nina zal ik (en Nina natuurlijk nog meer) missen. We hebben een hele leuke, hechte en bijzondere groep mensen leren kennen. De vraag is ook niet óf dat we teruggaan maar wanneer we teruggaan.
Het is natuurlijk een heel groot verschil met Nederland. Als je ongeveer acht maanden op een eiland als Curaçao verblijft, worden een hoop dingen als vanzelfsprekend beschouwt. Het weer, de zee (waar je dichtbij woont en altijd dichtbij in de buurt bent) de riffen, het duiken, de dieren, de mensen, de sfeer, de cultuur en ga zo maar door.
De voorlaatste dag zijn Nina en ik gaan eten bij Seaside Terrace bij Mari Pampun. Eindelijk hadden ze een keer (de twee keer daarvoor niet) de 'Sunday Grill' en Nina nam Dradu. Nina vindt het trouwens maar raar dat ik, uitgerekend bij Seaside Terrace, altijd een vleesgerecht bestel...
Daarna was het koffers pakken en het appartement opruimen. We hebben die dag ook nog met de huurbaas Leo (die naast ons woont) gesproken, dat was een heel leuk gesprek. Toen bleek ook dat wij al die tijd naast een oud-politieman hebben gewoond die nu zijn eigen beveiligingsbedrijf heeft. Doordat wij achter een muur met elektrisch bediende poort hebben gewoond, in een buurt waar iedereen weet dat hij/zij geen streken uit moet halen met onze huurbaas hebben we eigenlijk (zonder het geheel te beseffen) heel goed en veilig gewoond.
Op de dag van vertrek zijn we 's ochtend nog naar het Curaçao Sea Aquarium geweest om afscheid te nemen van de collegae van Nina. Het toeval wilde dat Tamara, een collega van Nina één van de Dolfijntrainers, die dag weer begon met werken. Zij heeft een tijd moeten revalideren omdat zij op de fiets was aangereden en daarbij haar rug had gebroken. Ik vond het heel leuk dat zij hersteld was en weer kon werken. Ter ere hiervan, en het feit dat de heer Cedrick Martina één van de security guards, de dag ervoor jarig was, was er taart. Echte Curaçaose Caloriebom taart! Met de heer Martina, ruim in de 60, kon ik het trouwens heel goed vinden. En ook heel goed lachen. Jammer genoeg was hij even naar de bank waardoor we hem maar heel even gezien hebben en niet echt afscheid hebben kunnen nemen.
Na ons bezoek aan het Sea Aquarium hebben we thuis de koffers opgehaald en zijn we naar Remy (de eigenaar van onze auto(‘s)) gereden. Hij heeft ons naar Hato Airport gebracht waar we door Rob, de vriend van Michelle een collega van Nina, werden ingecheckt. Rob is de laatste bekende die we op Curaçao hebben gezien, hij deed namelijk de deur van het vliegtuig achter ons dicht…

De vlucht viel heel erg mee, ik zag daar wel tegen op. Nina en ik hebben een film gekeken, TopGear gekeken en toen ben ik in slaap gevallen. Toen ik wakker werd waren we nog maar twee uur verwijderd van Amsterdam. Dat viel dus lekker mee.
In Amsterdam, nog voordat we in de Terminal waren, werden we hartelijk begroet door een Douane hond en zijn geleider. En ongeveer een man of vijftien aan Douane en een man of tien aan Marechaussee. Na alle securitychecks, scan van de handbagage, paspoortcontrole, nog een keer paspoortcontrole, nog een keer door de scan en het openmaken van de handbagage op ‘verzoek’ van een Douanier werden we begroet door…….. niemand.
Toen ik Siem belde, die ons op zou halen, kwam ik tot de ontdekking dat Siem samen met Serfvi (die meegekomen was, heel leuk!) bij de verkeerde arrivalsectie op het terras koffie zaten te drinken.

We zijn nu ongeveer twee weken terug in Nederland. Jullie kunnen je wel voorstellen dat het 'een beetje' wennen is. Het is koud, nat, we hebben ook al sneeuw gezien maar ik heb begrepen dat dit niets is in vergelijking tot de sneeuwval van een maand geleden, Nina is zelfs al volop aan het werk.

Ik heb geen auto meer dus zit veel thuis, druk met solliciteren en woonruimte zoeken. Gisteren hebben we weer voor het eerst 'gedoken', althans in een zwembad van 29 graden Celsius. In het buitenwater duiken daar wachten we maar even mee. Van 26 graden Celsius (Curaçao) naar nog geen 4 graden Celsius (de ijsputten van Nederland) is denk ik een té groot verschil. Nog even wachten dus, ook al heb ik heel veel zin om te gaan duiken.

Maandag hebben we bij Carina en Coert in Alkmaar onze duikbagage opgehaald. Ik was heel blij dat ik herenigd werd met mijn duikuitrusting! Verder hebben we de afgelopen twee weken een aantal bezoeken afgelegd. Te beginnen met Marius en Annie (collega van de Aalscholvers) die heerlijk voor ons hadden gekookt. Het was de bedoeling dat Nina dit kon combineren met een gesprek bij Heijmans, maar dat liep anders. Maar het eten was echt heerlijk!
En we moeten nog een heel aantal bezoeken afleggen, veel mensen hebben we zo lang niet gezien!

Zo, nu weer verder met wennen aan Nederland.

Groeten, ook van Nina natuurlijk!


Leroy